Bijzondere ontmoetingen

We hebben het geluk, dat we hier heel veel bijzondere dingen mee kunnen maken.
Onze ontmoeting met de maasai hebben we vorige keer al beschreven.
Vanwege het feit dat Margot een speciale band heeft met de stichting van Godfrey Urassa en daardoor met de Sabasabaschool, konden we daar ook naar toe.
Margot ging al eerder weg uit Same, met als gevolg, dat wij namens haar de school konden bezoeken.
Om 2.30u, na onze werkdag, hebben we afgesproken met Godfrey Urassa om naar het schooltje te gaan, waarvoor Margot nog extra spullen heeft meegegeven. We kopen onderweg nog een grote doos krijtjes voor de leraar (hij kan wel een jaar vooruit), en gaan dan op weg naar de Sabasaba primary school.
Uit verschillende klassen worden de kinderen gehaald, die worden gesponsord door de stichting. Het is duidelijk merkbaar dat dit kinderen zijn uit een heel arm milieu. Hun schooluniformen zitten vol gaten, van de truien ontbreken soms mouwen en over hun schoenen helemaal maar niet te spreken.
Het is erg leuk om schriftjes, pennen, linealen en rugzakjes uit te delen. De kinderen zijn enorm dankbaar. Sommigen krijgen nog een nieuw schooluniform, die Margot, Sjef en ik zondag op de kwasakwasa hebben gekocht. Wat een blije snoetjes.
Nadien nog naar buiten om de leren ballen, vlieger en knikkers 'uit te proberen'. Een onverwachte topmiddag.

De volgende dag, hebben we na onze werkdag op het ziekenhuis weer een andere speciale afspraak.
Om 15.45 uur rijden we richting Mother Kevin Hope Centre. Ook sister Felicia, collega van Annelies, rijdt mee. Als we aankomen worden we al opgewacht door de zusters en enkele kinderen. Er zijn een paar nieuwe kinderen bij, maar het merendeel is nog bekend van de vorige keren dat we hier waren. Allemaal zijn ze dolenthousiast. Na de gebruikelijke manieren van voorstellen en liedjes zingen is het tijd om de koffer te openen. We hebben leuke kinderkleding, in alle soorten en maten, verzameld met behulp van Linda en haar vrienden van 'het Hoefke'. Veel kleren vinden daarna een nieuw persoon en alle kinderen zijn dolgeklukkig met hun nieuwe outfit. Er wordt druk geshowd, en ook de jongens zijn gelukkig met hun sportkleding.
Een doos met koekjes en een zak ballonnen, maakt het feest compleet.
Daarna lopen we nog een rondje over het terrein, bekijken de verschillende ruimtes nog eens. Het ziet er allemaal nog steeds picobello uit. Buiten wordt nog volop gewerkt: een kleine speeltuin wordt er nog bijgelegd, met een bijbehorende oprit voor de rolstoelen. Dan wordt het weer tijd om afscheid te nemen. Luis (onze vertrouwde taxichauffeur) komt ons weer ophalen en zo zijn we weer snel terug op de plaats waar we vertrokken waren. Tijd voor: 'de beentjes omhoog'. Het zijn lange dagen.

De zondag heeft een andere verrassing in petto. We gaan mee met father Bruno naar Masandare. We kunnen 'uitslapen' tot 7.00u, want father Bruno wil om 8.00u vertrekken.
Masandare is een klein dorp in de buurt van Same. Het is een kleine gemeente, die graag een eigen kerk wil bouwen, omdat het voor hen erg ver lopen is, om in Same naar de kerk te gaan. De weg ernaar toe is, zoals vaker hier, spectaculair. Zanderig, rood, vol keien en brede geulen. Wanneer het veel regent, is de weg dan ook onbegaanbaar. Het is echter alweer een paar dagen droog, dus kunnen we ernaar toe.
De omgeving is weer prachtig, en wanneer we op de vlakte zijn, zien we in de verte, de groep mensen al zitten onder een boom. Met een zeil en zelfgebouwde bankjes, hebben ze een eigen 'kerk'. Ernaast ligt een zelfgegraven fundering, waar in de toekomst een nieuw kerkgebouw moet komen.
Wanneer we net zijn gearriveerd, rennen alle kinderen naar father Bruno. Vette lach op zijn gezicht. Hij is dol op de kinderen, en zij zijn dol op hem. Dat is wel duidelijk.
De mis bestaat voor het grootste gedeelte uit zingen. Iedereen, van jong tot oud, zingt uit volle borst mee. Het is weer een geweldige cadeau om dit mee te mogen maken.
Op de terugweg wordt onze auto volgeladen.
En met volladen bedoelen we ook volladen.
Bij ons op de achterbank kan nog net een vrouw bij met een constant luid kakelende kip.
En de laadbak vult zich, met zeker 20 personen, die allemaal naar de kwasakwasa gaan.
TIA, alles kan hier.
We hobbelen rustig terug naar Same.
We zijn voor de lunch weer terug, en omdat we zo'n vol weekprogramma achter de rug hebben, doen we het 's middags rustig aan. Pole pole....................zzzzzzzzzzzzzzz

N.B.
Het plafond van de kinderafdeling is plotseling af. Nu maar hopen dat het lek in het dak, goed is gerepareerd.
Op male ward blijft het rustig. We kunnen af en toe een collega/patient blij maken met een infuuspleister (da's altijd beter dan bruine leukoplast). Dan zijn er ook nog wat leerlingen en verpleeghulpen, zodat er veel op de bank wordt gezeten.
Op maternity, wisselt het enorm. Rustige uren wisselen steeds af met bevallingen 'aan de lopende band'.
De gekregen pennen van 'deWever' worden gretig aangenomen. De 4 dozen zijn bijna op!