Al weer drie weken voorbij

Woensdag 29 oktober 2014.
De tijd gaat snel hier, alweer drie weken zijn er voorbij. Toch voor mijn gevoel al wat zaken afgewerkt. Er blijven echter altijd onderwerpen die nog bespreekbaar zijn, bestaande of nieuw ontstaan! Zo vroeg Kibunga vorige week aan mij of ik iets aan de waskar kon doen. Dit zijn ook hopeloze gevallen geworden, hoewel ze nog niet zo oud zijn. Volgens mij nog "gemaakt" door Chantal. Er zit wel verschil in de verschillende afdelingen die ze gebruiken, sommigen zien er beter uit dan anderen. De waskar van ward 3 (mannenafdeling) is naar mijn mening degene die de kroon spant: de zak zelf is aan verschillende kanten ingescheurd en lijkt het niet lang meer vol te houden. Ook het frame is aan onderhoud toe: de buizen zien er nog stevig uit, maar een likje verf kan geen kwaad. Het grootste euvel zijn echter de wielen, hoewel...... het waren vroeger wielen! Bij drie van de vier "ronde vormen" is het rubber volledig verdwenen. Rijden is onmogelijk geworden dus wordt er, soms met een volle zak, getrokken en getild om de kar daar te krijgen waar je hem wil hebben. Volgens Kibunga waren er wel wielen ooit besteld maar zijn ze nog steeds niet gemonteerd. Dus ik op weg naar Fabian om navraag te doen. Hij weet van niets en ik sleep hem mee naar de afdeling. Daar schrikt hij toch wel even van de aanblik van de kar. De zak ziet er inderdaad niet uit en als hij dan ziet dat het gevaarte bijna gedragen moet worden i.p.v. rijden begrijpt hij wel dat hier iets aan gedaan moet worden. Ik vertel hem dat ik desnoods zelf die wielen eronder zet als hij mij het gereedschap geeft. Later komt hij terug met de boodschap dat die wielen helemaal niet besteld zijn! Dus nu kunnen we eerst nog uit gaan zoeken waar we die kunnen halen! Wordt vervolgd.

Gisteravond kwam Norbert mij ophalen voor een gezellig avondje: Jan van der Meulen, de oprichter van de stichting Sintan, was naar Same gekomen voor een dag en hij nodigde ons uit voor een etentje. Altijd prima,nietwaar! Dus samen met Norbert op weg naar het Luthern Centre in de "hoofdstraat" van Same, want daar zat hij in vergadering. Even snel een hernieuwde kennisemaking en rustig afgewacht tot de vergadering voorbij was. Hij wordt vergezeld door zijn schoonzoon, die tegenwoordig de administratieve zaken van Sintan op zich heeft genomen. Hij zag er goed uit, maar vertelde dat hij de komende tijd nog twee keer " onder het mes" moet: een keer voor een maligne gezwel bij zijn neus en een tweede operatie voor vervanging van zijn kunstheup. Als zijn vergadering is afgelopen, rijden met Norbert naar het Nzoroko-hotel, waar ze de nacht zullen doorbrengen. Daar gaan we lekker dineren terwijl we ondertussen weer veel ervaringen uitwisselen en leuke anekdotes vertellen. Voor Patrick, de schoonzoon, is het zijn eerste kennismaking met Afrika en hij vindt het heel "bijzonder". Na de maaltijd nemen we buiten op het terras nog een afzakkertje. Het is een aangename temperatuur en zo tikt de klok toch stiekem verder door. Uiteindelijk wordt het toch de hoogste tijd om te gaan en nemen we afscheid van elkaar. Norbert brengt mij terug naar de diocese. Vanmorgen was het nog steeds erg rustig op de mannenafdeling. Heb her en der nog wat rondgekeken en daarna naar de counsil gelopen. Wilde aan Josephat gaan vragen wanneer hij van plan was om de overige PC's van het ziekenhuis aan te sluiten op het internet. Toevallig was hij dat vandaag of morgen van plan. Toen ik hem vroeg om eventueel ook twee PC's van de school hierop aan te sluiten vertelde hij me dat dit niet in het budget zat. Ik zal hierover verder navraag doen. Terwijl ik dit zit te beschrijven gaat mijn telefoon: Het is Margot! Zij is gisteravond samen met Albert aangekomen en zit nu in Moshi! Zo te horen voelt ze zich opperbest. Morgen vertrekken ze voor twee dagen op safari en daarna komen ze naar Same. Gezellig! Maandag gaan we met zijn vieren, want dan is Annelies ook gearriveerd, naar Ruvu Lesirwai Marwa (Maasai dorp) Margot heeft ook heel veel materiaal bij voor het schooltje dus dat wordt een gezellig uitje.