Mobile clinic en Moshi

Op donderdag kan Annelies mee met de mobile clinic naar Ruvu Muungano.|
Omdat de laborant deze keer niet meegaat, kan Sjef ook mee. Top.
Het blijkt een maandelijks ritueel, deze clinic naar Ruvu Muungano.
Het is bijna 9.00u en we vertrekken misschien om 9.00u, maar het kan ook 10.00u zijn.
Nou.......het werd 11.15u.
We raken maar niet gewend, aan dit lange wachten.
Uiteindelijk vertrekken we. Mama Msoffie, een arts, chauffeur, Sjef en ik.
Het is een erg oude bestelauto, die nog net niet rijp is voor de sloop.
Het eerste deel van de weg, is ons bekend en we verwachten een lange autorit.
Maar......deze chauffeur zet er de vaart in. Af en toe met ons hoofd tegen de bovenkant van de auto, maar........het schiet lekker op.
We genieten echter weer volop van de omgeving.
We zijn er binnen het uur, en we zien een dispencery met wachtende maasai. We worden uitgebreid bekeken, maar ook zeer vriendelijk begroet.
We kijken wat rond, zoeken mappen uit die bij de patienten horen en leggen dit bij de arts neer.
Sjef gaat met de arts mee naar zijn 'spreekkamer' en ik blijf bij mama Msoffie.
Alles wordt besproken met de deuren open. Privacy...........daar heeft hier nog niemand van gehoord.
Buiten op de gang wordt iedereen gewogen. Een geweldig leuk gezicht, al die maasaimensen op een rij voor de weegschaal.
Nogal wat mensen hebben hier HIV. TBC of komen voor preventie. Sommigen gaan weg met een volle doos condooms (en het is geen tienstuksverpakking!). Dat is toch wel een grote vooruitgang.
De meeste mensen die hier nu zijn, zijn erg ziek, dat zie je zo. Iedereen krijgt, nadat deze bij de arts is geweest, een goede uitleg van mama Msoffie. Uitleg over de voorgeschreven medicijnen, maar b.v. ook over goede voeding bij een jonge vrouw die een laag Hb heeft.
Ik ben blij dat ik nog wat speelgoed en kleurpotloden in mijn tas heb. Daar maak ik nu marafiki (vrienden) mee. Een klein meisje van zo'n jaar of 5, dat eerst niet in mijn buurt durfde te komen, wijkt niet meer van mijn zijde. Als we dan ook nog samen selfie's maken, vindt ze het helemaal prachtig.
De rest van de tijd voel ik me apothekersassistente. Ik tel tabletten, verwerk de recepten, en deel daarna alles uit aan de patient. Het is even zoeken, hoe alles werkt, maar handigheid komt hier snel.
Zo tegen drieen hebben we alle patienten gezien, en wordt het stil op de eerst zo'n rumoerige gang. Na alles te hebben opgeruimd, veel handen hebben geschud, rijden we weer terug. Tegen 16.00u zijn we er weer en halen snel wat thee en bananen, want de lunch is er bij ingeschoten.
We hadden dit echter niet willen missen.

De volgende dag nemen we een vrije dag en gaan naar Moshi.
We willen wat inkopen doen, en in Moshi zijn meer mogelijkheden.
Na ons ontbijt, gaan we naar het busstation.
Al snel vinden we een Coaster, die we het liefste hebben. Half 9 zitten we in de bus, en om 9.00u vertrekken we al. Dat is, voor Tanzaniaanse begrippen, heel erg snel, maar de bus zit dan ook overvol.
Er zijn voor ons 2 plaatsen vrijgemaakt. Daar hebben we altijd moeite mee, omdat andere mensen dan voor ons moeten opstaan, maar zo gaat dat nu eenmaal hier.
Op de bank voor ons zit een man, met op zijn schoot een kind van een jaar of 9. Zij huilt verschrikkelijk. Zij heeft een heel dik been, wat wordt vastgehouden voor haar opa. Het schijnt dat zij in Same naar het ziekenhuis zijn geweest, en dat de dokters geen oplossing kunnen vinden. Zij hebben nu een verwijsbrief voor het KCMC in Moshi gekregen. Onvoorstelbaar dat men dan hier in zo'n overvolle bus moet.
Het meisje heeft ontzettend veel pijn. Onze aangeboden Paracetamol wordt echter door opa afgeslagen. Een paar minuten later wringt zich een man naar voren die over ons heen komt hangen om naar dit meisje te kijken.
Hij blijft staan/hangen en op een gegeven moment lijkt hij in trance en geeft zowaar een soort 'healing'. En dat allemaal vlak voor ons neus. Nu zijn wij ook bijna in trance, want deze man heeft een ontzettend nare lucht bij zich, en wij zitten bijna met onze neus in zijn oksel. Je kunt hier verder geen kant op, dus proberen we maar onze neus af te sluiten.
De reis verloopt verder voorspoedig, en na 2 uur rijden zijn we al in Moshi. Onderweg ook nog een stukje Kilimanjaro kunnen zien.
We besluiten toch maar weer naar het Kindoroko te gaan, en daar hebben we goed aan gedaan, want we krijgen een prima kamer, schoon, double bed, en eigen douche en toilet.
Na een heerlijke tijd in Moshi, is de weg terug wat minder succesvol. We denken een prettige bus te hebben, maar bij elke hobbel schiet onze stoel naar voren en achteren.
Daarbij stopt de bus voordat we Moshi helemaal uit zijn, al drie keer. Steeds verdwijnt een man onder de bus, draait wat bouten vast bij de wielen en rijdt dan weer verder. Het is een minder prettig gevoel. Dan blijkt de bus ook nog om de haverklap mensen in en uit te laten stappen (wat eigenlijk bij de dala dala hoort).Maar een paar uur later komen we gelukkig dan toch heelhuids aan in Same.