Alweer een week voorbij

Zondag 19 oktober.
Een rustdag vandaag. En zo beschouw ik het ook. Hoewel..... wel op tijd opstaan anders ben ik te laat voor het ontbijt en om 9.00 uur begint de mis in de cathedraal. Father Bernard had mij al gevraagd of ik mee wilde rijden, want hij doet nu daar de mis. Zelf vind ik het eigenlijk heerlijk om te lopen, maar voor deze keer heb ik ingestemd. Na de mis ben ik toch maar te voet gegaan. Ik vind het altijd leuk om even over de markt te lopen. Het rommelige georganiseerd gedoe staat me wel aan. Het is er behoorlijk druk en de temperatuur begint al aardig te stijgen. Na toch redelijk veel gezien te hebben besluit ik toch maar terug naar huis te gaan. Aldaar nestel ik me lekker op een schaduwrijke plek met een goed boek! Na de lunch wil ik nogmaals naar beneden lopen voor een poging om te pinnen. Wederom lukt het niet. Terwijl ik naar mijn pasje staar zie ik ineens de aanmaakdatum van begin dit jaar. Meteen gaat me een lichtje op: De pas is niet overgezet van Europa naar Wereld!!! Nadat ik dit later aan Annelies vertel gaat ook bij haar een zucht van verlichting. Ze zal het meteen regelen. Vanuit het centrum loop ik rustig (kan niet anders met forse wind tegen) naar The Elephant. Daar aangekomen blijk ik de eerste gast te zijn op het terras. Ik bestel een lekkere Kili baridi (koud biertje). Langzaam aan begint het echter steeds drukker te worden. , en ik slenter weer terug naar huis, ditmaal binnendoor achter langs de markt. Het is een stuk korter en zo kom je nog eens ergens. Na het diner op tijd naar bed want morgen is het weer vroeg op.

Dinsdag 21 oktober 2014
Vandaag heb ik eindelijk de mogelijkheid gehad een gesprek te hebben met Dr. Kyungu. Het heeft wat voeten in de aarde gehad om hem te kunnen spreken, hij is altijd druk bezig met gesprekken voeren of hij is onderweg van of naar een vergadering elders in Same of Moshi. Ik was ook nu al drie keer zijn kamer binnengelopen, maar kwam niet verder dan de drempel vanwege het grote aantal mensen dat hem ook nodig had. Uiteindelijk kon ik hem strikken toen hij in de kantine iets wilde drinken en eten. Tijdens deze lunch, waarbij ook Azania aanwezig was, kwamen de onderwerpen op tafel. Mijn eerste vraag ging over het openen van de "nieuwe" afdeling chirurgie. Dit was al meteen raak want hij wond zich hierbij flink op en gaf de schuld aan de constructor, die was nagelaten nog de nodige aanpassingen te verrichten. Hij verklaarde dat voor de verdere invulling van deze afdeling, te weten bedden, benodigde verpleegkundige materialen en personeel, alles al was geregeld. Wat hem betrof kon de afdeling zo opgestart worden. Ik sprak met hem de hoop uit dat dit dan alsnog snel geregeld kon worden. Als tweede punt vroeg ik hem naar de ontwikkeling van de nieuw op te zetten afdeling neonatologie. Ook hierbij gaf hij aan dat de constructor voor de verbouwing hiervan nog steeds niet was begonnen. Ook hiervoor was materieel en personeel al voorhanden, maar vooralsnog kon de opzet hiervan nog niet vervolgd worden. Ik kan me voorstellen dat het soms erg teleurstellend kan zijn wanneer je een aantal afspraken hebt lopen, waarbij de vooruitgang van het ziekenhuis zeker gestimuleerd wordt, je steeds weer "ïn de wacht" wordt gezet en je daardoor de ontwikkeling van het ziekenhuis afremt. Toen ik daarna nog het onderwerp aansneed met betrekking tot de internetverbinding werd hij helemaal furieus. Zoals ik al verwachtte kreeg ik hetzelfde verhaal te horen hetgeen ik al eerder vernomen had, maar ik had inmiddels al wel enige tekenen van beginnen willen waarnemen. Volgens hem was er nog steeds niets gestart en zal het nog wel even duren vooraleer dit gebeurt. Ook de counsil werd als grote zondebok in dit hele gebeuren aangewezen en volgens hem zou het ziekenhuis zelfs beter af zijn geweest met een eigen netwerk van Vodacome of Airtel. Toen ik hem aangaf dat ik eventueel wel op de counsil wil gaan informeren naar de stand van zaken gaf hij me meteen de naam door van de nieuwe DED, Mw. Monica P. Kwiluhya. Ik heb hem beloofd om eventueel met haar in contact te treden om wat meer informatie hieromtrent te vergaren. Hij wenste mij hierbij heel veel geluk en in verband met zijn drukke agenda nam hij hierna afscheid.
Gezien het feit dat het op de afdeling toch rustig was en er al enkele (ll) verpleegkundigen rondliepen, besloot ik maar meteen richting counsil te lopen in de hoop om de DED nog vandaag te spreken. Helaas bleek ze in een vergadering te zitten en met achterlating van mijn telefoonnummer ben ik weer vertrokken. Hopelijk maakt ze een dezer dagen zelf contact!


22 0ktober 2014
Woensdag vandaag, de week is al weer halverwege. Toen ik vanmorgen bij het ziekenhuis aankwam was het al redelijk druk. Vandaag zijn er een paar artsen van kcmc die in een razend tempo een groot aantal kinderen zullen gaan behandelen voor hun amandelen. Dat wordt echt lopende band werk! Wat mij verder opvalt: het is er verder op het gehele terrein er rustig. Dit ben ik wel eens anders gewend geweest. Tijdens de overdracht blijkt hoe dit komt: het bedbezettingspercentage van vandaag is uitermate laag: zoals op de mannenafdeling: 8 patiënten, vrouwenafdeling: 9 patiënten. Moeder en kind 13 patiënten. Wat ik tijdens de overdracht wel bemerk is dat dit een situatie is die niet vaak voorkomt! Laten we hopen dat het tij snel keert. Ik ga even kijken op de OK-afdeling, maar daar is het ook rustig, de stroom met kinderen moet nog beginnen! Als ik wat later op de mannenafdeling zit hoor ik met grote regelmaat het gegil en gehuil van kinderen. Dat voelt niet zo prettig aan! Wat ook niet prettig voelt is het feit dat ik nu op de afdeling zit met 8 patiënten, 4 verpleegkundigen en 5 ll-verpleegkundigen. We zitten elkaar regelmatig in de weg. Uiteindelijk besluit om tegen 11.00 uur maar naar huis te gaan. Ik loop meteen door naar het kantoorgebouw boven. Ik weet er nu wel de weg en loop meteen door naar het kantoor van Norbert. Hij zit aan zijn bureau te werken, tenminste, dat wil hij. Zijn computer heeft echter een ander idee en is bezig met een update van enkele programma's. De snelheid van het internet kennende hier neemt dat meer tijd in beslag dan je vooraf denkt te kunnen inschatten. Heb met hem meteen nog wat zaken doorgenomen, ook voor 3 december, onze jubileumavond. Met hem ook even de situatie mbt het internet doorgesproken. Verteld welke gesprekken ik inmiddels gehad heb en nog graag wil verrichten met de DED. Ik had haar vandaag al willen bellen, maar Norbert adviseerde om 1-2 dagen hiervoor te wachten. Hij weet natuurlijk ook de situatie omtrent het internetgebeuren. Tevens vertelde hij me dat Jan van der Meulen (stichting Sintan, Groningen) ook in Tanzania is en met Norbert wil afspreken. Jan wil graag 29 okt. naar Same komen en 30 okt. naar het vliegveld worden gebracht om terug te gaan naar Nederland. Komt dat even goed uit! Ik vertel Norbert dat in het toestel op die datum Annelies zit, dus zo slaan we 2 vliegen in een klap. Een mooie gelegenheid om eens hernieuwd kennis te maken hier in Tanzania. Thuisgekomen ga ik eerst lekker eten, we zijn maar drieën en het smaakt ons goed. Daarna maak ik een wandelingetje over het terrein. Vervolgens heb ik mijn was even gesorteerd en enkele zaken toch maar even beneden afgegeven om te wassen. Andere kleine zaken doe ik later in het weekend zelf weer. Zo is de dag hier toch wel weer aardig snel voorbijgegaan en begint het buiten toch langzaam maar zeker donker te worden. Benieuwd wat de komende dagen weer in petto hebben.

Bijgaande foto's
- kinderpleisters meegenomen van sponsorgeld voor de kinderafdeling.
Da's beter dan die bruine , stevig plakkende, leukoplast op die kleine
ledematen
- Ook lekker!!!...2 dagen achter elkaar hangt er een geslachte geit achter mijn slaapkamerraam. Raden wat we de komende week
eten.